Ιστορικά, από τον περασμένο αιώνα που η φωτογραφία άρχισε να παρουσιάζει σταθερές και μόνιμες εικόνες, μας επιτρέπει να διαβαίνουμε το χρόνο αφήνοντάς μας αξέχαστες και μοναδικές μνήμες. Οι φωτογραφίες που ο Μιχάλης Μπολιάκης τράβηξε κατά τη διάρκεια των συχνών ταξιδιών του στην Κούβα τη δεκαετία του \'90 είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Οι εικόνες του είναι διαποτισμένες από αγάπη, ευαισθησία και συμπάθεια για ένα χαρούμενο, απλό λαό, που αναγκάστηκε να ζήσει σε δύσκολες συνθήκες, χωρίς αυτό να επηρεάσει την αντίληψή του για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Η μουσική είναι πανταχού παρούσα στις φωτογραφίες του, όντας αναπόσπαστο κομμάτι της κουβανέζικης κουλτούρας, που με τους ρυθμούς της βάζει σε κίνηση ένα φλογερό λαό που σφύζει από ζωή. Οι εικόνες των παιδιών και των νέων που παίζουν στους δρόμους, των παλιών αυτοκινήτων που μας μεταφέρουν αρκετές δεκαετίες πίσω είναι πλευρές της σημερινής Κούβας που προκαλούν το θαυμασμό, γιατί δεν είναι παρά το αποτέλεσμα πολύχρονης αντίστασης και αντιπαράθεσης σε μια εχθρική πολιτική, αλλά και της μοναδικότητας του λαού που καταφέρνει να τα διατηρεί ακόμα και σήμερα.